Senioren

Wat vragend en voorzichtig kwamen ze binnen. Een groot deel van hen liep achter een rollator. Ze waren 80+ en op vakantie. Er was hen verteld dat er vandaag yoga op het programma stond. Of dat echt wel iets voor hen was?

Ik vertelde hen monter dat yoga voor iedereen was, maar was er eerlijk gezegd niet meer zo van overtuigd. Het was duidelijk dat ze niet konden liggen op de grond en gewoon staan was voor de meeste al een opgave. Het zou dus een hele rustige les, zittend op de stoel worden. Ik besloot het accent te leggen op mindfulness. Een mooie oefening voor hen en voor mij.

Na een paar keer schouders rollen, het bovenlichaam naar voren te buigen en weer te oprichten en wat torsies op de stoel, begonnen ze te steunen en kreunen. " Nouhou, je beult ons wel af!" Ik geloof dat we net 20 minuten verder waren en de les zou een uur duren.

Dan maar wat rustige ademoefeningen tussendoor. Ik vertelde hen het belang van een goede buikadem. En terwijl ze hiermee gingen oefenen, kwam er rust in de zaal. Ze vonden het interessant om achtergronden van ademhaling te horen en gaven wat terug van hun eigen ervaringen met stress of slapeloosheid.

De eindontspanning heb ik zittend op hun stoel laten doen met hun ogen dicht en rustig ademend in de buik. Ik heb het maar heel kort gehouden, want na een paar minuten zag ik al bijna iemand van zijn stoel vallen, omdat hij in slaap viel.

Na de les kwamen er meerdere mensen naar mij toe om me te bedanken: ze hadden het erg fijn gevonden. Een mevrouw vertelde mij dat ze net twee nieuwe schoudergewrichten had gekregen. Ze voelden vreemd voor haar en niet als een onderdeel van haarzelf. Maar door heel aandachtig haar schouders te rollen, had ze voor het eerst het gevoel gehad dat haar schouders weer bij haar hoorden. Iemand anders vertelde dat ze veel last had van slapeloosheid. Ze zou zeker gaan proberen om de buikademhalingsoefeningen voor het slapen gaan te gaan doen. En een derde vertelde dat haar gedachten nooit stil stonden en ze zich over van alles en nog wat zorgen maakte, maar dat ze door het rustiger ademen iets van rust had kunnen ervaren.

Toen was ik er weer helemaal van overtuigd: yoga is echt voor iedereen!

Lang leve onzekerheid

Ik kan me onzeker voelen in nieuwe situaties of verlegen in nieuwe contacten. Het is niet bepaald iets waar ik trots op ben, maar in de loop der jaren heb ik geleerd niet teveel meer naar het stemmetje te luisteren dat mij zegt dat ik me beter terug kan trekken. Of om niet teveel te veranderen. Of om risico's vooral buiten te sluiten. Het is wel vervelend die onzekerheid, maar ik heb er redelijk goed mee leren omgaan.... dacht ik....

Maar is dat wel zo? Ik ging ermee om door het te willen overwinnen. Onzekerheid zag ik als iets negatiefs waar ik zo snel mogelijk van af wilde. En ja, ik heb inmiddels wel geleerd dat alle eigenschappen iets positiefs hebben, maar verder dan dat onzekerheid "je behoedt voor risico's" kwam ik niet.

Door zijn boek Jouw ziel wil zingen, bracht Jan Kortie mij echter een veel ruimer perspectief. Hij haalt de Engelse filosoof Alan Watts aan, die het boek The wisdom of insecurity geschreven.  "Onzekerheid is een zeer onderschatte kwaliteit', zegt hij. 'Het leven is onzeker, dus als ook ik onzeker ben pleit dat voor me, want dat betekent dat ik het leven toelaat."

Jan Kortie geeft uit eigen ervaring aan dat je in het zingen en vooral in het improviserend zingen juist de onzekerheid moet toelaten. Als je hem gaat camoufleren reageert je stem meteeen, wat niet bevorderlijk is voor je zangkunst. Door de onzekerheid toe te laten, kan uiteindelijk iets nieuws ontstaan. "Wie vanuit zijn hart zingt, ontkomt nooit aan een bepaalde verlegenheid" geeft hij aan. Ik denk dat je direct kunt vertalen met: wie vanuit zijn hart leeft, ontkomt nooit aan een bepaalde onzekerheid.

Ik ga steeds duidelijker zien dat er zoveel onzekere, onhandige, onduidelijke momenten in het leven zijn. Waarin je even niet weet wat je moet doen of wat je moet zeggen. De neiging is om deze ongemakkelijkheid weg te nemen. Met een grapje, met veel woorden, door je terug te trekken of een afleiding te zoeken. Maar als je dit ongemakkelijke moment er echt laat zijn en je jezelf toestaat je ongemakkelijk te voelen dan ontstaat er uiteindelijk vanzelf iets nieuws. Iets wat je van te voren niet had kunnen bedenken. Iets wat meestal veel mooier en in ieder geval echter is, dan wat je van te voren bedacht zou hebben.

Zoals mijn yogadocente het zo mooi verwoordde: durf te bibberen. En ik zou eraan willen toevoegen: en geniet daar van. Onzekerheid maakt dat we kunnen creeeren. Onzekerheid zorgt dat we kunnen groeien. Onzekerheid zorgt dat we ons werkelijk met de ander kunnen verbinden. Onzekerheid zorgt ervoor dat we ons leven werkelijk kunnen leven.

Lang leve onzekerheid!

Weekje India

"Ga je voor 1 week naar India?", vroegen velen mij vol verbazing. Met het antwoord: "9 dagen, waarvan 2 dagen vliegen", probeerde ik het nog wat aan te kleden, maar er waren weinigen die het echt begrepen.

Na een lange nachtvlucht, zonder slaap, was ik zelf opeens ook niet meer zo zeker of een weekje India nou zo'n goed idee was geweest. Het was heerlijk om weer in Bangalore te zijn en ik voelde me meteen weer thuis in het kantoor en de wijk waar wij afgelopen zomer 3 maanden gewoond hadden. Alle indrukken zorgden echter voor een tweede nacht met heel weinig slaap.

Dus behoorlijk gammel gingen we de tweede dag op weg naar Apsa, het kindertehuis waarvoor mijn vriendin en ik gekomen waren. Op het moment dat ik het terrein op kwam, hoorde ik een schreeuw vanuit de jongensslaapkamer "Karin ma'am!" En toen van meerdere kanten "yoga miss, yoga miss!!!" Van alle kanten kwamen kinderen aangestormd en werd ik omhelst. Het bleek dat ze niet wisten dat ik het was die zou komen. Ze waren verrast, maar vooral enorm enthousiast. En vanaf dat moment wist ik weer dat een weekje India het mooiste was wat ik mijzelf cadeau had kunnen doen. Op de foto's zag ik mijn stralende gezicht en volgens mijn vriendin is die grote lach de hele week niet meer verdwenen.

De week was super en enorm intensief. We hebben in het kindertehuis gelogeerd. Ik heb natuurlijk yogales gegeven. We hebben Engelse brieven met de kinderen geschreven, met ze gedanst, gezongen, gepraat (beetje Engels, beetje Kannada en beetje handen en voeten). We zijn zelfs met ze op schoolreisje naar de dierentuin geweest. Tussendoor nog een bezoek aan een ander kindertehuis, waar we uitgebreid informatie kregen over hoe kinderen in een tehuis belanden. En af en toe even van het luxere Indiase leventje genoten, compleet met Bollywood film en Indiase restaurantjes.Vaak moesten we graven in onze herinnering wat we de dag ervoor ook al weer allemaal gedaan hadden.

Negen dagen leken minimaal drie weken. Voor mij was het duidelijk. Als je iets heel graag wil: doe het. Stel het niet uit, maar zoek naar een vorm die voor jou op dit moment passend is. Langer dan 9 dagen wilde ik mijn eigen kinderen niet missen. Maar ik ben heel blij dat ik samen met mijn vriendin deze 9 dagen op deze manier heb mogen beleven.

Alleen heb ik er nu wel een ander probleem erbij gekregen. 1 week India is niet te kort, maar de vele niet-India-weken die volgen, zijn veel te lang! Wanneer mag ik weer?