Ik had het net te laat door: de bocht bleek voorzien van een dun laagje ijs. Voordat ik mijn fiets tot stilstand kon brengen, gleed hij al weg en bonkte ik met mijn schouder en mijn hoofd op het asfalt. Ik bleek gelukkig niets gebroken te hebben, maar het advies was rustig aan. Een beetje yogi beseft meteen: dit vraagt overgave. Ik heb in die vijf jaar dat ik lesgeef, nog maar 1 yogales afgezegd. Ik had echter besloten tot overgave, dus, weliswaar met pijn in mijn hart, heb ik een aantal lessen afgezegd. De overige lessen heb ik wel gegeven, maar heel voorzichtig zelf meegedaan. Voor de rest goed naar mijn lichaam geluisterd dat mij elke middag vertelde even te willen slapen en zich regelmatig wilde terugtrekken.
Ik ben trots op mijzelf na een week overgave, maar ik vind het nu echt meer dan genoeg geweest. Ik ben er klaar mee. Ik heb echter zo'n vermoeden dat het zo niet werkt met overgave en het eigenlijke proces nu pas begint.
Ik heb een grenzeloos vertrouwen in het herstellend vermogen van mijn lichaam. Bang dat het iets ernstigers is, ben ik niet. Ook niet dat het een blijvende blessure is. Een gekneusde schouder en een klap op je hoofd hebben nu eenmaal de tijd nodig om te herstellen. Als ik hiervan overtuigd ben, dan zou overgave niet zo moeilijk moeten zijn. Ik weet immers dat het slechts voor een beperkte periode is.
Overgave.... loslaten.... het lijkt een passief proces. Alsof je niets hoeft te doen. Maar je kunt niet loslaten voordat je echt je weerstand en je kwetsbaarheid onder ogen hebt gezien. En niet alleen hebt gezien, maar ook echt ontmoet hebt. En ja, ik wist het wel, maar goed, toelaten is iets anders: wat heb ik er toch een hekel aan om afhankelijk te zijn. "Laat je maar lekker verwennen", zeggen anderen tegen mij. Mijzelf overgeven aan een middagdutje vind ik niet zo moeilijk, maar mijzelf laten verzorgen..... daarin zit het hem nou precies. Ik wil het zelf doen. Anderen niet belasten en zelf energiek en zelfstandig door het leven huppelen.
Overgave.... het klinkt zo sereen, maar dat valt knap tegen in de praktijk.
Overgave.... loslaten.... het is helemaal geen passief proces.... het is gewoon weer eens hard werken.
