Toen ik het Dick Bruna kerststalletje van zolder haalde, leek het me dat we inmiddels toe waren aan een iets meer volwassen kerststal. De kinderen begonnen echter meteen enthousiast met de houten figuurtjes te spelen en binnen de korste keren zaten ze in hun spel. Toen ik even later weer keek, stonden alle figuurtjes op een rij en waren ze Josef en Maria aan het omkegelen met een stuiterbal.Ik vroeg me even af of dat wel kon. Ik zag hoe ze aan het genieten waren van hun spel en ging langzaamaan meegenieten. Zou het goddelijker zijn om Jezus een rustig en eerbiedig plekje te geven en hun spel af te kappen of om Jezus onderdeel te laten zijn van hun spel, hun enthousiasme, hun verbeeldingskracht, hun vreugde.... Ik liet ze spelen.
Het spel ging verder. Van kegelen werd het sjoelen. De herders, de schaapjes en de engel werden in het stalletje gesjoeld. Scores werden bijgehouden. Josef won.
Het spel breidde zich uit. Er kwam een race tussen alle figuurtjes, met stopwatch en lange lijsten met scores. Ondertussen werd er een heel dorp gebouwd en alle poppetjes ooit bij Albert Heijn verkregen werden uit de kast gehaald. De woonkamer werd te klein en ze verdwenen allemaal naar de yogastudio. Ik deed inmiddels niet meer mijn best om te volgen welk spel ze er nu weer van gemaakt hadden.
Op kerstsavond stond er alleen nog een lege kerststal in de woonkamer. Ik vroeg de kinderen of we Jezus en zijn familie op kerstavond weer in de stal zouden zetten maar dat had ik toch echt verkeerd begrepen. Tuurlijk niet, mam! Ze zijn onderdeel van het team en horen bij de anderen op het veld. Ze kunnen Jezus echt niet missen: Jezus is een superspits!
Ik wens je een vreugdevolle kerst. Dat het kind in je mag lachen, spelen en stralen.
