like button

Van meerdere kanten kreeg ik het advies om een facebookpagina voor mijn yogastudio te maken. Eerst voorzichtig begonnen met een persoonlijke pagina om facebookland te verkennen. Na weerstand en verbazing over de vele berichten, begon ik toch de lol en het nut ervan in te zien.

Dus sinds een paar dagen voor het echie: een In Balans facebookpagina (http://www.facebook.com/inbalans.driebergen). Vrienden uitgenodigd om mij te 'liken' en mijn klantenbestand op de hoogte gebracht. Spannend..... Om het uur even checken of er nog een 'like' bij is gekomen. Ik ben blij met elke nieuwe 'vind-ik-leuk' en nog blijer met elke reactie.

Na een paar dagen stijgen de likes niet zo snel meer. Moet ik geduld hebben of het nog een keer onder de aandacht brengen? Niet overvoeren natuurlijk. Dus maar geduld. Zou het echt werken? Als je het doet, moet je er natuurlijk wel voor gaan. Ik moet er voor zorgen dat er een like-button op mijn website komt. En een volg-ons-op-Facebook-button onderaan mijn mail. Kan ik dat zelf? Lukt niet. Dat betekent hulp inschakelen. Weer geduld dus. Even checken nog....  hé leuk, nieuwe likes van mensen die ik niet ken. Zie je wel, dit werkt goed....

'S ochtends in mijn meditatie gaat het gekwebbel van mijn gedachten nog steeds door. Facebook wervelt door mijn hoofd. In mijn meditatie zie ik zelfs de like-button voorbij komen. Ik kijk er eens goed naar. En dan besluit ik deze vind-ik-leuk knop op mijzelf te plakken. Vol overtuiging druk ik erop. En dan wordt het stil.... Heerlijk!

Ik houd hem erin: de Like-myself-button. Als ik in het vervolg teveel wordt meegenomen door Facebook of wat dan ook, dan druk ik gewoon op deze knop. Ik kan je aanraden om hem ook te downloaden. Je kunt er alleen zelf op drukken, maar wel zo vaak als je wil. Ik verzeker je: het werkt super!

Kerstmis

Toen ik het Dick Bruna kerststalletje van zolder haalde, leek het me dat we inmiddels toe waren aan een iets meer volwassen kerststal. De kinderen begonnen echter meteen enthousiast met de houten figuurtjes te spelen en binnen de korste keren zaten ze in hun spel. Toen ik even later weer keek, stonden alle figuurtjes op een rij en waren ze Josef en Maria aan het omkegelen met een stuiterbal.

Ik vroeg me even af of dat wel kon. Ik zag hoe ze aan het genieten waren van hun spel en ging langzaamaan meegenieten. Zou het goddelijker zijn om Jezus een rustig en eerbiedig plekje te geven en hun spel af te kappen of om Jezus onderdeel te laten zijn van hun spel, hun enthousiasme, hun verbeeldingskracht, hun vreugde....  Ik liet ze spelen.

Het spel ging verder. Van kegelen werd het sjoelen. De herders, de schaapjes en de engel werden in het stalletje gesjoeld. Scores werden bijgehouden. Josef won.

Het spel breidde zich uit. Er kwam een race tussen alle figuurtjes, met stopwatch en lange lijsten met scores. Ondertussen werd er een heel dorp gebouwd en alle poppetjes ooit bij Albert Heijn verkregen werden uit de kast gehaald. De woonkamer werd te klein en ze verdwenen allemaal naar de yogastudio. Ik deed inmiddels niet meer mijn best om te volgen welk spel ze er nu weer van gemaakt hadden.

Op kerstsavond stond er alleen nog een lege kerststal in de woonkamer. Ik vroeg de kinderen of we Jezus en zijn familie op kerstavond weer in de stal zouden zetten maar dat had ik toch echt verkeerd begrepen. Tuurlijk niet, mam! Ze zijn onderdeel van het team en horen bij de anderen op het veld. Ze kunnen Jezus echt niet missen: Jezus is een superspits!

Ik wens je een vreugdevolle kerst. Dat het kind in je mag lachen, spelen en stralen.

Verbeeldingskracht

Bij de kerstboom die we kochten, kregen we een klein cadeautje: een flesje met drie zwarte zaadjes. Met daarbij de uitspraak van Einstein: "Verbeeldingskracht is belangrijker dan kennis".

Ik vroeg mijn kinderen wat zij dachten dat er uit de zaadjes zou groeien. "Een papegaai!", zei mijn oudste zoontje (11) direct.

Als Einstein gelijk heeft, gaat hij een glorieuze toekomst tegemoet.

Overgave

Ik had het net te laat door: de bocht bleek voorzien van een dun laagje ijs. Voordat ik mijn fiets tot stilstand kon brengen, gleed hij al weg en bonkte ik met mijn schouder en mijn hoofd op het asfalt. Ik bleek gelukkig niets gebroken te hebben, maar het advies was rustig aan. Een beetje yogi beseft meteen: dit vraagt overgave.

Ik heb in die vijf jaar dat ik lesgeef, nog maar 1 yogales afgezegd. Ik had echter besloten tot overgave, dus, weliswaar met pijn in mijn hart, heb ik een aantal lessen afgezegd. De overige lessen heb ik wel gegeven, maar heel voorzichtig zelf meegedaan. Voor de rest goed naar mijn lichaam geluisterd dat mij elke middag vertelde even te willen slapen en zich regelmatig wilde terugtrekken.

Ik ben trots op mijzelf na een week overgave, maar ik vind het nu echt meer dan genoeg geweest. Ik ben er klaar mee. Ik heb echter zo'n vermoeden dat het zo niet werkt met overgave en het eigenlijke proces nu pas begint.

Ik heb een grenzeloos vertrouwen in het herstellend vermogen van mijn lichaam. Bang dat het iets ernstigers is, ben ik niet. Ook niet dat het een blijvende blessure is. Een gekneusde schouder en een klap op je hoofd hebben nu eenmaal de tijd nodig om te herstellen. Als ik hiervan overtuigd ben, dan zou overgave niet zo moeilijk moeten zijn. Ik weet immers dat het slechts voor een beperkte periode is.

Overgave.... loslaten.... het lijkt een passief proces. Alsof je niets hoeft te doen. Maar je kunt niet loslaten voordat je echt je weerstand en je kwetsbaarheid onder ogen hebt gezien. En niet alleen hebt gezien, maar ook echt ontmoet hebt. En ja, ik wist het wel, maar goed, toelaten is iets anders: wat heb ik er toch een hekel aan om afhankelijk te zijn. "Laat je maar lekker verwennen", zeggen anderen tegen mij. Mijzelf overgeven aan een middagdutje vind ik niet zo moeilijk, maar mijzelf laten verzorgen..... daarin zit het hem nou precies. Ik wil het zelf doen. Anderen niet belasten en zelf energiek en zelfstandig door het leven huppelen.

Overgave.... het klinkt zo sereen, maar dat valt knap tegen in de praktijk.

Overgave.... loslaten.... het is helemaal geen passief proces.... het is gewoon weer eens hard werken.

Invloed

Afgelopen week gaf ik stilte-yogalessen. Ik spreek de les wel in, maar cursisten praten de hele les niet.

Op het moment dat iedereen binnenkomt, zit ik met mijn ogen gesloten. Met mijn aandacht zowel bij mijzelf als bij mijn omgeving. Ik neem waar. Niet met mijn ogen, maar met mijn gevoel. Ik voel de cursisten die binnenkomen. En ik merk op dat zij een invloed hebben op mij. De meeste mensen brengen een lichte onrust met zich mee. Vanuit de hectiek komen ze in de stilte. En langzaamaan voel ik hun onrust verminderen.

Ik merk dat ik kan kiezen. Ik kan hun onrust binnenlaten en voel mijzelf dan ook onrustiger worden. Als ik dat doe, krijg ik het gevoel dat ik iets moet doen. En vooral ook dat ik ergens aan moet voldoen. Ik kan er echter ook voor kiezen de onrust waar te nemen en hem te laten voor wat het is. Dan kan ik blijven rusten in mijzelf. Ik hoef niets te doen. Ik hoef nergens aan te voldoen. Ik kan gewoon 'zijn'.

Op een gegeven moment komt er iemand binnen en gebeurt er iets onverwachts. Ik voel hoe mijn hart zich opent. Alsof er plots een lichtheid, een blijdschap zich in mijn hart manifesteert. Stiekem keek ik even door mijn oogwimpers wie er binnen is gekomen. En ja, het verbaast me niet, dat zij het is. Iemand die altijd al veel warmte en hartelijkheid uitstraalt.

Pas las ik nog de boodschap dat alles wat je doet, denkt en voelt invloed heeft op de wereld om je heen. Diep van binnen wist ik dat het klopte, maar de invloed vanuit wat je denkt of voelt, vond ik nog wel te abstract. Nu, in de stilte, mocht ik het zelf ervaren. Zonder iets te doen, zonder iets te zeggen, maar 'gewoon' door wie we zijn hebben we absoluut invloed op de ander. Zoals de warmte en hartelijkheid bij mij zonder woorden en zonder zelfs diegene te zien, direct binnenkwam.

Yoga, meditatie, mindfulness of welke manier dan ook om naar binnen te keren en jezelf te ontmoeten, is geen egoistische activiteit. De weg naar binnen is noodzakelijk om echt iets te veranderen in de wereld. Hoe liefdevoller, authentieker en zuiverder we zelf kunnen zijn, hoe groter onze invloed is op een mooiere wereld.