piano tales

Ik gebruikte zijn muziek vaak bij de yogales die ik in de klas van mijn kinderen af en toe geef. De kinderen vinden het mooi en werden er rustig van. En zodra de muziek zich liet horen, kreeg de juf een zachte uitdrukking op haar gezicht.

Roger Spees speelt piano op een intuitieve manier. Dat wat hij voelt in zijn omgeving, speelt hij. Hij kan amper noten lezen, heeft zichzelf leren spelen en weet mensen in het hart te raken met zijn muziek.

Afgelopen week zat ik met man en kinderen bij hem thuis op de bank. We kregen een persoonlijk concert. Hij maakte en speelde ter plekke voor ons een muziekstuk. Eerst muziek voor ons vieren. Die de liefde en dynamiek van ons gezin vertegenwoordigde.  En vervolgens voor ieder van ons een apart stuk, gebaseerd op onze karakters. De kinderen waren blij verrast dat ze ieder zo'n mooi stuk kregen (het was toch wel even spannend wat hij ervan zou maken).

De muziek heeft Roger meteen opgenomen en de cd luister ik nog vaak na. Het is bijzonder om naar onze muziek te luisteren. Het interpreteren heb ik losgelaten, dat is me te lastig. Ik geniet gewoon van de prachtige pionamuziek. Als we bij mijn nummer aankomen, moet ik wel seeds aan de opmerking van mijn zoontje denken: "mam, jij bent wel rustig, he?"

Muursticker

De keuken is klaar en erg mooi geworden. Mijn man wilde graag een tekst op de muur hebben. Gezien ons beider creatieve talenten, leek een tekst schilderen mij niet zo'n goed idee. Muurstickers boden een goed alternatief.

Er was keus uit veel verschillende teksten. Ik heb nog even getwijfeld over de muursticker met alle ingredienten voor een appeltaart erop. Misschien gewoon eens iets dat nergens over gaat.

Nu is het een keuken geworden die erom vraagt dat er appeltaarten gebakken worden. Maar dat recept moeten we dan maar uit ons hoofd leren. We worden uiteindelijk toch het meest blij van onze tekst met boodschap.

Genieten (2)

Onvoorwaardelijk genieten was het advies van de guru (zie berichtje Genieten). Niet laten weerhouden omdat het te duur is, maar mooie kleding kopen, lekker eten, laten masseren.....

Ik ben de stad in geweest en heb nieuwe jurkjes gekocht, ben vaak uit eten geweest, naar de film gegaan, massage gekregen. Maar het verrassende was dat de momenten waarop ik echt gelukkig was, andere waren.

In alle rust yoga en meditatie in mijn studio, in mijn eentje fietsen door de bossen en weilanden, een mooi gesprek met een vriendin, lachen om mijn zoontje die voor het eerst Andre van Duin ontdekt (en de slappe lach krijgt), de keuken verven met de muziek lekker hard, een zelfgebakken citroentaart, samen met mijn man 's avonds bij het houtvuurtje in de tuin.

Genieten... het hoeft helemaal niet duur te zijn. Wat het kost is moeite. Moeite om je vaste patronen losser te maken en andere dingen te doen dan je normaal doet. Moeite om jezelf te openen. Moeite om ruimte te maken voor het geluk dat zo dichtbij is.

Luisteren

Ik vind mezelf een goed luisteraar. Maar echt goed luisteren is een kunst op zich, ervaarde ik tijdens de mindfulnesstraining. Nadat we een oefening gedaan hadden, maakten we vaak tweetallen. De een mocht dan 5 minuten ononderbroken vertellen over haar ervaring met de oefening. De ander mocht alleen luisteren. Zonder iets te zeggen, maar wel volledig aanwezig zijn.

Hoe lastig dat nog bleek, om zonder uiterlijke reactie te luisteren. Een ander laten uitpraten, zonder in te breken of mijn eigen verhaal te willen vertellen, is voor mij het probleem niet. Maar hoe bewust werd ik mij van de neiging om tussendoor te knikken, "hmm"of "ja" te zeggen om de ander te bevestigen. De ander het gevoel te geven dat je luistert, dat je het ermee eens bent, het herkenbaar vindt of haar wil aanmoedigen.

En hoe prettig bleek het te zijn om te vertellen, zonder dat de ander reageert. Geen idee te hebben of de ander het ermee eens is, of het al dan niet herkenbaar is voor de ander. Dat je juist hierdoor zo dicht bij je eigen ervaring kunt blijven. En zelfs die kleine hummetjes of knikjes sturend blijken te zijn voor de inhoud van je verhaal. En dat die toevoegingen niet nodig zijn om de ander te laten weten dat je haar hoort. Aandacht van de ander voel je. Daar zijn helemaal geen woorden voor nodig.

Kleur

Een tijdje geleden was ik op het hoofdkantoor van Randstad. Wat me verbaasde is dat alle medewerkers dezelfde kleuren droegen: zwart, wit, grijs en donkerblauw. Het zal hen zelf waarschijnlijk niet eens meer opvallen. Dat is hun wereld.

Maar net zoals zij, leef ik natuurlijk ook in mijn eigen wereld. Een wereld die voor mij vanzelfsprekend is geworden. Ik ben iemand die houdt van stilte, van spirituele verdieping, van zorgen voor mijn kinderen. Ik kan me niet voorstellen dat ik gelukkiger kan zijn dan hier in mijn eigen studio.

Nu, terug van een week Bangalore, zie ik dat te lang in je eigen wereld vertoeven, je ook verstart. De wereld blijkt groter dan mijn studio; de kinderen overleven het best als ze een keer per ongeluk een boterham te weinig hebben gekregen in hun broodtrommel en een uurtje minder slaap blijkt voor mij toch niet de ramp die ik dacht.

De armoede die ik in Bangalore gezien, heb, leert me weer te relativeren. De samenleving is daar harder, de armoede schrijnend, maar daardoor wordt ook de kracht van mensen nog duidelijker. De kracht om te overleven. En de kracht van mensen die werkelijk een verschil maken. Ik heb mensen gesproken die met hart en ziel werken om anderen uit de armoede te helpen. Mensen die werkelijk het leven van anderen mooier maken.

Dat is wat me het meest geïnspireerd heeft. Onze samenleving is anders, maar ook wij kunnen hier een verschil maken. Ieder op zijn eigen manier.

Ik ga eens op zoek naar fleurige kleding. Al heb ik iets meer variatie dan zwart, wit, grijs en blauw, in India werd me duidelijk dat ook ik wel wat extra kleur mag toevoegen in mijn garderobe.