Vervelen

Mijn zoontje had zijn vriendje te logeren. Ze kunnen zo leuk spelen die twee. De hele dag zitten ze in hun eigen spel. Toen het vriendje weer naar huis was, merkte ik op: bijzonder hoor, jullie vervelen je nooit samen. Mijn zoontje keek mij wat verbaasd aan. "Tuurlijk vervelen wij ons wel! Telkens als we klaar zijn met iets, vervelen we ons even. En dan krijgen we vanzelf weer een nieuw idee."

Hij heeft helemaal gelijk. Alsof vervelen iets negatiefs is. Het is een natuurlijke overgang van de ene activiteit naar de andere. Even niets, waardoor een nieuw idee de tijd krijgt om tevoorschijn te komen.

We vullen de leegtes het liefst zo snel mogelijk weer op. Maar verveling is essentieel voor het ontstaan van iets nieuws, iets authentieks. En niet alleen voor kinderen.

Intake

Ik stapte binnen bij een jonge, vlotte en aardige fysiotherapeut. Waar ik voor kwam, wilde hij weten. Lage rugklachten. Van alles al geprobeerd, maar ik zit er nog steeds mee. Hij keek me begrijpend aan. Hij kende het verhaal. In deze praktijk hebben ze echter een speciaal apparaat voor lage rugklachten, waarmee velen al geholpen zijn. Het zou een uitkomst voor mij kunnen zijn, maar dan zou ik wel aan een aantal voorwaarden moeten voldoen.

Dus moest ik eerst wat vragen beantwoorden. De eerste vraag: waardoor treedt er obstructie op? Opeens draaide mijn hersens op volle toeren. obstructie? ... obstructie?....wat bedoelt hij?.... Ik kreeg heel erg het gevoel dat ik het goede antwoord moest kunnen geven en ging naarstig op zoek naar obstructie. Obstructie... blokkade...opeens wist ik het: de ploeg. En ik legde hem uit: "als ik op mijn rug lig en mijn benen over mijn hoofd wil zwaaien." Nu was hij het die mij wazig aankeek en na een korte stilte aangaf dat het om dagelijkse handelingen ging. Shit, klaarblijkelijk niet het goede antwoord.

Volgende vraag: wat reduceert de klachten? Mijn hersens meteen weer vol in actie. Reduceert? tuurlijk weet ik wat reduceert betekent.... ik reken mijzelf tot de intelligentere laag van deze bevolking....zou iedereen hier op deze stoel die vraag begrijpen? ....of proberen ze, net als ik, met een gladgestreken gezicht een intelligent antwoord te geven?...
Ik kon uiteindelijk nog wel een antwoord fabriceren: op mijn rug liggen en ontspannen. Blijkbaar was dit goed genoeg, want ik mocht door voor de volgende ronde en werd toegelaten voor wat bewegingen op het apparaat. Ook deze laatste ronde kwam ik door.

Toen ik eenmaal buiten stond was ik blij dat ik de behandeling kon gaan volgen. Al voelde ik me niet bepaald met vlag en wimpel geslaagd.

Winterdip?

Het is nog te vroeg om te juichen. De winter is immers nog volop aanwezig. Maar toch.... ik heb mijn winterdip nog steeds niet gehad! Andere jaren had ik vaak in december of januari al last van een somber en zwaar gevoel. Niet door te komen die winter. Ik houd van licht, van zon, van naar buiten gaan, van groei, van bruisen. Niet van de winter dus.

Wat dit jaar helpt zijn de levertraancapsules die ik slik. Ik bleek een behoorlijk tekort aan vitamine A en D te hebben. En vooral een vitamine D tekort kan in de donkere maanden leiden tot depressieve gevoelens.

Maar wat ook zeker helpt is een overgave aan de winter. Mee gaan in plaats van me er tegen af te zetten. De tijd nemen om naar binnen te keren. Genieten van thuis zijn, niet teveel afspraken, nieuwe ideeen laten opborrelen, mediteren, schrijven, zijn met dierbaren en af en toe een glaasje rode port.

Jaap Voigt beschrijft het heel mooi in zijn boek Leven en werken in het ritme van de seizoenen:

"Het leven in onze Westerse maatschappij is tegenwoordig voornamelijk gericht op expansie: alles moet groter, meer, sneller. Het lijkt alsof het alleen nog maar lente en zomer mag zijn. We willen het liefst dat deze groei altijd voortduurt. En zodra het wat minder gaat, noemen we het teruggang of een inzinking. Alsof perioden waarin geen naar buitengaande groei plaatsvindt - de herfst en de winter- er niet bij horen, alsof die niet inherent zijn aan het leven. Er is in de natuur evenwel niets dat tot in het oneindige doorgroeit. Er zijn altijd perioden van terugtrekking, consolidatie en verstilling nodig om tot verdere ontwikkeling te kunnen komen."

De winter heeft haar eigen karakter en haar eigen waardevolle kwaliteiten. Misschien moest ik eerst 40 worden om dat te kunnen zien.