Vergeving

Diep gekwetst was zij. Ze was onredelijk behandeld door iemand van wie ze het niet verwacht had. Ze was boos en gezien wat er gebeurd was, leek ze daar alle reden toe te hebben. Het was al een tijdje geleden gebeurd, maar keer op keer kwam de wrok terug. Ze kwam bij me omdat ze het graag wilde loslaten en haar dat zelf niet lukte.

“Mensen zeggen dat ik hem moet vergeven, maar ik kan niks met vergeving’” vertrouwde ze me toe. “Vergeving voelt voor mij alsof ik moet zeggen dat ‘het niet geeft’. Maar het doet nog steeds pijn en dat geeft wel degelijk!”

Ik vind vergeving zelf ook een lastig begrip en besloot me in de betekenis ervan te verdiepen. Ik ontdekte dat het Griekse woord voor vergeving letterlijk ‘loslaten, laten gaan, kwijtschelden’ betekent. In die zin dat je geen terugbetaling vraagt voor een schuld die iemand bij je heeft. Ik vind dat een mooi beeld. Het is dus niet zo dat ‘het niet geeft’, maar dat je bij vergeving je claim opgeeft om gecompenseerd te worden voor de pijn en het verlies dat je geleden hebt.

Maar wat als jouw pijn er toe doet en de ander jouw pijn niet hoeft te compenseren? Je kunt dan wel je claim opgeven om terugbetaald te worden, maar de pijn is nog wel aanwezig. Die kun je niet zomaar aan zijn lot overlaten. Jouw geraaktheid heeft erkenning nodig. En als een ander dat niet kan, als je dat zelfs niet van een ander mag verwáchten, dan is er nog maar één iemand die jouw pijn kan verzachten…. en dat ben jezelf.

En zo liet ik mijn cliënte haar eigen pijn onderzoeken en erkennen. Wat had de ander in haar geraakt? Wat had er nou eigenlijk precies zo’n pijn gedaan? Kon ze die pijn voelen in haar lichaam? Was dit een herkenbaar gevoel en zo ja, hoe oud was deze pijn?

Ze ontdekte dat wat de ander in haar geraakt had, een gekwetstheid bloot legde die al veel ouder was. De persoon had haar precies weten te raken in een pijn en onzekerheid van vroeger. Ik leerde haar met de pijn te ademen en er liefdevol bij aanwezig te zijn. Dit gaf direct al iets verzachting en ze besloot om het elke dag vijf minuten thuis te doen. Langzaam maar zeker gingen de scherpe randjes van de pijn af en werd haar boosheid minder. “Het is hard werken”, gaf ze toe, “Het is zoveel makkelijker om in mijn boosheid te schieten, dan om keer op keer weer zachtheid naar mijn eigen pijn te brengen. Maar het fijne is dat ik me steeds vrijer, liefdevoller en onafhankelijker voel. Door volledig verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen gevoelens, laat ik de ander niet meer bepalen hoe ik mij voel.”

En zo ontdekte zij wat Lewis B. Smedis zo mooi verwoord heeft:

 “To forgive is to set the prisoner free and discover that the prisoner was you.”


Karin Steffens
www.studio-inbalans.nl

Anders

“Als hij graag alleen wil zijn, is dat helemaal ok.” Ik verbaasde me over de uitspraak van de juf van groep 3. Ik had niet anders te horen gekregen dan hoe belangrijk het was voor kinderen dat ze samen speelden en samen werkten. Voor mijn introverte zoon die graag op zichzelf was, was dat op de crèche al iets wat de begeleidsters een serieus aandachtspuntje vonden.

Toen ze mijn vragende blik zag, vertrouwde de juf me toe: “Ik heb een les gehad die ik nooit zal vergeten.” Vervolgens deelde ze haar verhaal met mij.  

In haar klas zat een jongetje die geen vriendjes had. Zij zocht naar een manier om hem te helpen om contact te maken. Creatief als ze was, bedacht ze een project waarbij ze organiseerde dat iedereen uit de klas een keer bij iemand ging spelen bij wie hij nog nooit gespeeld had. Zo kreeg ook deze jongen een klasgenootje mee naar huis. De volgende dag vertelde het klasgenootje dat hij het heel leuk gevonden had. De jongen had een boomhut en daarin hadden ze zich prima vermaakt. De juf was opgelucht, maar toen de jongen binnenkwam keek hij bepaald niet blij. Hij kwam meteen naar haar toe en gaf haar een briefje. Toen ze het briefje even later openmaakte, las ze: 

juf ik heb dit voor jou gedaan maar ik doe het nooit meer

“Ondanks al mijn goede bedoeling, wilde ik hem laten zijn wie hij niet was”, vervolgde de juf. “Deze jongen heeft me zo duidelijk laten zien dat we allemaal anders zijn. Ieder kind is uniek en juist dat maakt ons wie we zijn en wat we te brengen hebben.”

Ik vond haar manier van kijken een verademing. Een zegen voor alle kinderen uit haar klassen en tegelijkertijd een uitnodiging om zelf zo in het leven te staan. Een uitnodiging om je kind anders te durven laten zijn. En bovenal: een uitnodiging om zelf te mogen afwijken van ‘de norm’ en 'de verwachtingen’.

Wat is er gek, raar of anders aan jou? Mag je dat zijn van jezelf?  

De woorden van de lieve juf zijn er ook voor jou: je bent uniek en juist dat waar jij anders in bent, kom je hier brengen.