Leven

Een paar maanden geleden schreef ik in mijn blog dat het werken met stervenden mij juist bij mijn levenskracht bracht. Zwaar? Integendeel! 

Nu lijken mij die laatste twee woorden ineens heel overmoedig. De afgelopen weken zag ik alleen maar intens lijden. 

Het naderende einde vergroot de patronen van je leven uit. Nooit leren loslaten, nooit leren ontspannen, gevoelens nooit echt toegelaten, nooit hulp leren aanvaarden, nooit angsten leren delen, nooit geleerd pijn onder ogen te zien, nooit geleerd om echt te genieten van het leven. Nooit geleerd dat als je niets meer kunt, je altijd nog lief kunt hebben.

Al die patronen worden zo pijnlijk zichtbaar in deze laatste fase. Ik zie hoe de mensen gevangen zijn. Gevangen in hun patronen. Gevangen in hun angst. Ik voel de onmacht. Er is pijn, maar door de onmacht wordt de pijn een veel groter lijden.

Tegelijkertijd besef ik me dat we allemaal gevangen zijn. Ook jij en ik. We doen ons uiterste best om het leven te beheersen. We willen controle houden. We willen het leven vormen naar onze wensen. Alleen laat het leven zich, net als de dood, niet beheersen. Misschien heb je de illusie dat je het leven kunt controleren, maar dat is echter niet wat er gebeurt. Het leven gaat zijn eigen weg en controle zorgt er alleen maar voor dat je jezelf afsluit je voor het leven. Hoe meer je probeert te controleren, hoe minder je het leven werkelijk toelaat en hoe minder je verbonden bent.

Het leven vraagt overgave. Daarin verschilt het niet van de dood. Het leven vraagt ontspanning en loslaten. Net als de dood. De dood komt echter toch wel, met of zonder gevecht, maar het leven kan moeiteloos aan je voorbij gaan.

Als je jezelf geen tijd gunt in dit leven, is de kans groot dat je aan het einde van je leven nog de kans krijgt om overgave te leren. Maar wil je daar op wachten?

Of kies je ervoor om het leven ten volle te leven? Verbind je dan met het leven en leer te ontspannen. Open je voor alles wat er is. Ga voelen. Leer je pijn onder ogen te zien en alle gevoelens toe te laten. Neem jezelf tegelijkertijd niet zo serieus. Neem de tijd om te genieten. Maak keuzes vanuit je hart. En bovenal: heb lief. Heb de ander lief, het leven en vergeet vooral jezelf niet lief te hebben. Heb lief, zo veel en zo vaak als je kunt. En heb lief in overgave.


Ik wens je liefdevolle kerstdagen en een nieuw jaar vol levensenergie.



--------------------------------------------------

Wil je reageren? Mail naar karin@studio-inbalans.nl

Beleefd

Zoveel aandacht wij besteden in de opvoeding aan authenticiteit, zo weinig komt het thema beleefdheid aan bod. Toen mijn jongste zoontje zes werd, werd dit pijnlijk zichtbaar. Na het uitpakken van een cadeau, was zijn eerste reactie dat hij het stom vond. De gever, die het cadeau met zorg had uitgezocht, was duidelijk 'not amused'. Ik nam me voor iets meer aandacht te besteden aan beleefdheidsregels.

Regel nummer 1 werd dat je bedankt als je iets krijgt. Je hoeft niet te doen of je het leuk vindt als je dat niet zo is. In dat geval bedank je de gever en onthoud je je van verder commentaar.

Dit weekend had mijn jongste zoontje een vaas met bloemen omgestoten bij oma. Hij vond dat heel erg, maar in plaats van zich te verontschuldigen trok hij zich terug en ging in een hoekje zitten. Toen we in de auto zaten, leek het me een mooi moment voor een volgende beleefdheidsles.

"Hoezo beleefdheidsles?", klonk er van de achterbank. "Wij zijn altijd heel beleefd. We zeggen altijd dank je wel, als je we iets krijgen". Die les was inderdaad goed gelukt, maar ik hoopte dat ze inmiddels een iets breder begrip van beleefdheid hadden. Ik herinnerde ze eraan dat als je iets niet goed of niet zo handig doet, je dan 'sorry' zegt.

"Dat vind ik zo'n stom woord!!!" riep mijn oudste zoontje verontwaardigd vanaf de achterbank. "Op school moeten we altijd sorry zeggen en als je dat gezegd hebt, dan vinden de volwassenen dat het dan weer goed is. Terwijl de meeste kinderen dat 'sorry' helemaal niet menen. Dat is toch alleen nog maar erger? Je hebt iets gedaan wat niet leuk is. En dan zeg je daarna ook nog iets wat je niet meent, dat is dubbel zo erg"

Ik denk dat ik kan concluderen dat beleefdheidsles nummer 2 mislukt is. Maar ach, ik word heel blij van zo'n antwoord. Authenticiteit: dubbel en dwars gelukt!