In je kracht

Zo thuis als ik me voel in mijn lijf, zo'n onbekend en spannend terrein is mijn stem voor mij. Toen ik anderhalf jaar geleden gevraagd werd of ik met een groepje zangles wilde volgen, besloot ik dit aan te gaan. Altijd weer confronterend om iets te doen waarvan je overtuigd bent dat je het niet kunt, maar de lessen hebben me veel vreugde ervoor teruggegeven.

Afgelopen weekend besloot ik het gebied van mijn stem nog verder te gaan ontdekken in een workshop stemexpressie. Het plezier in het zingen heb ik gewonnen, maar mijn stem voelt nog steeds als een vreemd gebied. Oordelen heb ik genoeg over mijn stem: hij kan niet hoog genoeg, neemt te weinig ruimte in, hij blokkeert als ik iets voor moet zingen, is overdreven als ik teveel mijn best doe en mist de vanzelfsprekendheid bij het zingen. Mijn wens was om in deze workshop te ontdekken hoe ik mijn stem in zijn kracht kan laten zijn.

Alle stemoefeningen in de workshop gingen gepaard met lichaamsbeweging. Nou is dat precies waarin ik me helemaal op mijn gemak voel en ik ging moeiteloos op in de beweging. Tot mijn grote verbazing was tegelijkertijd al mijn gêne weg. Ik ging voluit mee in elke oefening. Ik zong hoog, laag, hard, zacht, alleen, met z'n tweeën en met de groep. Ik hoorde wel dat anderen een veel mooiere zangstem hadden of veel beter wijs konden houden, maar mooi of goed was voor mij totaal niet aan de orde. Ik ervaarde de oefeningen als yoga voor de stem. Met nieuwsgierigheid luisterde ik hoe mijn stem veranderde als ik mijn mond anders deed, hoe mijn stem klonk als ik heel hoog ging zingen of juist lekker voluit klanken maakte. Dat zijn de liefhebbers, zei de docent lachend, terwijl ze naar mij keek. Ik genoot er nog maar eens extra van.

Toen werd me heel duidelijk wanneer mijn stem in zijn kracht is. Voor mij betekende 'in je kracht' zoiets als mooi of goed. Maar het ging er juist om om me helemaal niet bezig te houden met of het wel mooi is, of het wel goed is, of ik niet teveel opval of juist te weinig opval, of ik niet teveel rekening houd met anderen of juist te weinig...... Zolang dat hoofd zich er maar niet mee bemoeit, is mijn stem aan het experimenteren. Soms mooi, soms lelijk, soms krachtig, soms onzeker, soms speels, soms eentonig. En als ik het kan laten zijn zoals het is, dan is het gewoon. Het is vanzelfsprekend en daarmee is het in al die facetten in zijn kracht. Maar belangrijker nog: ik ben in mijn kracht. Al die tijd dat mijn hoofd zich er niet mee bemoeit, ben ik het die volledig in mijn kracht is. En ik heb het vermoeden dat dit niet alleen voor zingen geldt.

Handmassage

Toen ik een paar weken geleden voor het eerst kwam, had ik een mooi gesprek met haar. Ze was open, sterk en vol vertrouwen. Spannend vond ze het wel, maar tegelijkertijd voelde ze zich klaar 'om naar huis te gaan'.

Nu een paar weken later, blijkt ze er nog te zijn. Ik schrik even als ik haar zie. Zo dun, haar ogen vol paniek en amper meer in staat te praten.

Het is mijn derde keer in het hospice. Ik loop een aantal keer mee om te onderzoeken of ik iets met ademtherapie of ontspanningsoefeningen kan betekenen voor de patiënten die stervend zijn. Het is lastig om in te schatten wat ik kan doen. De patiënten zullen zelf niet direct aangeven dat ze graag ademtherapie willen; de verpleegkundigen kunnen ook niet echt inschatten voor wie het zou werken en eerlijk gezegd weet ik het zelf ook niet.

Zou ik iets voor deze vrouw kunnen doen? Een stemmetje in mij zegt me dat dat een goed idee zou zijn. Ik verdring het idee echter meteen weer. Deze vrouw heeft haar bezoek helemaal afgezegd, omdat ze alleen wil zijn. Alleen de vaste verpleegsters komen nog bij haar op de kamer. De vrijwilligers blijven buiten als het even kan. Ze wil zo weinig mogelijk onrust, want alles is te veel. Ademtherapie, daar zit ze niet op te wachten en ze lijkt me ook niet meer te herkennen. Waarom zou ik dan iets voor haar kunnen doen?

De dienst van de verpleegster met wie ik meeloop zit erop en de anderen hebben het erg druk. Wat ik het laatste uur nog wil doen? Bedden verschonen of het washok opruimen, spreekt me niet zo aan. Dus opper ik toch heel voorzichtig of ik misschien iets voor die mevrouw kan doen. Ze blijkt een handmassage te willen. Misschien kan ik dat doen?

En zo zit ik aan haar bed, met haar broze hand in mijn handen. Zachtjes en vol aandacht masseer ik haar hand. Al na een minuut komt er een grote glimlach op haar gezicht. Haar lichaam heeft zoveel pijn en kwijnt elke dag door haar ziekte steeds meer weg. Maar de aanraking van datzelfde lichaam geeft haar weer toegang tot de rust die ze niet meer kon vinden. Het komende uur zit ik naast haar, masseer haar handen, praat met haar en ben stil met haar. Aan het einde kijkt ze me glimlachend aan. Zoveel helderder dan een uur ervoor. "God schenkt altijd hulp als je het het hardst nodig hebt" zegt ze. "Dank dat je gekomen bent".

Ja, dit was waar ik moest zijn. Alleen had ik het moment bijna gemist. Omdat ik twijfelde aan het gevoel dat ik iets voor haar kon doen. Omdat ik twijfelde dat ik, zonder enige ervaring in een hospice en zonder dat ze mij hier kennen, diegene zou zijn die zou kunnen helpen. De signalen van God, je intuïtie, je hogere bewustzijn, of hoe je het ook wil noemen, zijn vaak niet zo overheersend. Een wens, een kriebelend gevoel van binnen, een iets versnelde hartslag.... die snel opzij gezet worden door de vele rationele argumenten waarom we het vooral niet moeten doen. Iedereen zou je gelijk geven dat je die gekke ingeving niet gevolgd hebt. Zo zonde.... want je zou op het juiste moment wel eens op de verkeerde plek kunnen zijn en daardoor de magie van het leven missen.

Mediteren met kinderen

Meestal zijn ze meer geïnteresseerd in voetballen, maar nu wilden ze ook wel een keer met mij mediteren.

Met hun ogen dicht en in kleermakerszit, concentreerden mijn zoontjes zich op hun ademhaling. Na een paar minuten nodigde ik ze uit om naar hun hart te gaan en de liefde in hun hart te voelen. Mijn jongste zoontje kreeg meteen een heel gelukkige uitdrukking. En toen ik hen de liefde in hun hele lichaam liet verspreiden, verscheen er ook bij mijn oudste een grote glimlach op zijn gezicht.

Na de meditatie vertelden ze mij dat ze direct de liefde konden voelen, zodra ze met hun aandacht naar hun hart gingen. En dat het zo'n grappig gevoel was om die liefde door je hele lijf te laten gaan.
Mijn jongste zoontje gaf aan dat kinderen dat volgens hem beter kunnen dat volwassenen.

Op mijn vraag waarom dat dan zo zou zijn, had hij meteen een antwoord. "Grote mensen praten te veel en ze denken te veel. Ze krijgen er zelfs rimpels van in hun voorhoofd. Dan kun je niet zo makkelijk meer naar je hart toe"

Volgens mij heeft hij groot gelijk. Gelukkig hebben we kinderen die ons de weg naar ons hart kunnen wijzen.



------------------------------------------------------------------
Wil je reageren? Mail naar: karin@studio-inbalans.nl
Meer info over studio In Balans: www.studio-inbalans.nl