Rust in de hectiek

Better Future, het bedrijf van mijn man, bestaat dit jaar 10 jaar. Gister hadden ze een groot feest. De landen waar ze werken, waren vertegenwoordigd in het gebouw. De hal was Afrika, aan het einde van de gang kon je naar New York en boven op zolder was India.

In India kon je het geluid van het Indiase verkeer horen; werd er continu een filmpje gedraaid van hun nieuwste initiatief in India en kon je skypen met de Indiase collega's. In het midden van de zolder was een grote mat met kussentjes. Aan mij de eer om in het midden van al deze herrie yoga- en meditatiesessies te geven.

Ik vind het ontzettend leuk om uit te proberen wat je kunt in zo'n hectiek. Ik liet de deelnemers de geluiden om zich heen eerst gebruiken om op te concentreren, om daarna met hun aandacht naar binnen te kunnen keren. In het begin zag je dat mensen snel afgeleid werden. Door het geluid, door mensen die in en uit kwamen of door anderen die bleven staan kijken. Maar al heel snel konden ze hun aandacht steeds langer bij zichzelf houden. Super was het om te ervaren hoe het de meeste mensen lukte om temidden van deze herrie de rust in zichzelf te vinden. En hoe verbaasd ze daar vervolgens zelf over waren.

Mediteren in alle stilte in mijn eigen studio vind ik heerlijk. Maar de rust en vrede vinden in jezelf, terwijl je midden in het leven staat: dat is toch waar het uiteindelijk om draait.

Zoveel moois

Hoe gelukkig was ik met de frisse lucht, toen ik na 3 maanden Bangalore weer in Nederland kwam. En dan die vrijheid: luidzingend ging ik overal op mijn fiets naar toe.
En hoe gelukkig was ik twee jaar terug toen mijn hartslag weer daalde, na maandenlang boven de 100 slagen per minuut op volle toeren gedraaid te hebben.

Inmiddels ben ik allang weer aan de frisse lucht gewend en vind ik het al veel te lang veel te koud in Nederland. Ik ben blij als ik een keer de auto tot mijn beschikking heb.
Mijn hartslag is al weer een lange tijd normaal. Vandaag heb ik pijn in mijn schouder en dat is wat mijn aandacht vraagt.

Toen mijn hartslag boven de 100 was, kon ik me geen groter geluk voorstellen dan dat mijn hart weer gewoon rustig was. Maar ik vier echt geen feest meer omdat mijn hartslag vandaag weer een dag rond de 65 slagen per minuut is.

Maar waarom eigenlijk niet? Is het leven niet wonderlijk? Is het geen enorm geschenk dat ik gezond ben, dat de lucht schoon is, dat ik vandaag weer met mijn drie meest dierbare mannen aan de ontbijttafel zat, dat ik vanavond weer het werk mag doen waar ik van hou .....

Ik ga zometeen mijn jongens uit school halen. Op de fiets, in de kou, met pijn in mijn schouder..... Maar luidzingend! Ik vergeet het soms, maar er is zoveel moois in het leven.

Niet storen: ik werk aan de wereldvrede

Ik sloot de eerste mindfulnessbijeenkomst af met een stukje van de boeddhistische monnik Thich Nath Hahn. De strekking van het stukje was dat vrede alleen aanwezig is in dit moment. We hebben de neiging te denken dat vrede komt als we alle dingen die we moesten doen, gedaan hebben. Maar vrede is er nu.

Terwijl ik het aan het voorlezen was, was ik wat aan het stoeien met het woord vrede. Bedoelde hij nou vrede in mijzelf of vrede op aarde? Nu ik het boeddhisme inmiddels een beetje begrijp, weet ik dat ik het niet in de dualiteit moet zoeken, maar juist in de verbinding tussen deze twee. Blijkbaar zijn vrede in mijzelf en vrede in de wereld met elkaar verbonden.

En opeens zag ik heel duidelijk dat zolang ik nog onvrede in mij heb, er nooit volledig vrede in mijn relatie kan zijn; er nooit volledig vrede in mijn gezin kan zijn; in mijn familie; in mijn praktijk. En als ik het verder doortrek: zolang ik zelf nog onvrede in mij heb, kan er nooit volledig vrede op aarde zijn. Wereldvrede is inderdaad onlosmakelijk verbonden met vrede in jezelf

Hoe zou de wereld eruit zien als iedereen de tijd zou nemen om dagelijks contact met zichzelf te maken? Om rust en stilte in te bouwen in zijn of haar leven en om vrede in zichzelf te cultiveren?

Voor mij helpt mediteren om de vrede en het geluk in mijzelf te voeden. Het heeft lang geduurd voordat ik echt een dagelijkse oefendiscipline had en ook in de mindfulnesstrainingen zie ik de meesten worstelen om tijd in te bouwen voor hun meditaties thuis. We gunnen onszelf geen tijd. Dat je er zelf gelukkiger van wordt, zou voldoende reden moeten zijn. Maar dat je daardoor ook nog meewerkt aan de wereldvrede, lijkt me een prachtige reden om wat vroeger op te staan. Zittend op je kussentje, werkend aan de wereldvrede. Wat wil je nog meer?

En jij? Hoe werk jij aan vrede in jezelf? Gun jij het jezelf en de mensen om je heen dat jij elke dag een moment van stilte en naar binnenkeren inbouwt? Ik gun het jou. En ik gun het niet alleen jou, maar ook mijzelf. Ik gun het mijzelf dat jij het ook doet.


------------------------------------------------------------------
Wil je reageren? Mail naar: karin@studio-inbalans.nl
Meer info over studio In Balans: www.studio-inbalans.nl

Stilte-wandeling

Ik vind het altijd even wennen als je met een groep mensen die elkaar niet kent, in stilte door het bos wandelt. Alsof je toch iets tegen elkaar zou moeten zeggen. Uit beleefdheid, uit vriendelijkheid of uit interesse. Zeker omdat ik degene ben die deze stilteworkshop organiseert en ik me er verantwoordelijk voor voel dat iedereen aandacht krijgt. Maar aangezien we afgesproken hebben om niet te praten, valt dat laagje van hoe het zou moeten al snel weg.

En dan voel ik weer hoe juist in de stilte de verbinding zich verdiept. Ik voel me verbonden met de mensen die zwijgend achter mij aanlopen. Naar mate de wandeling langer duurt, gaat het wandeltempo omlaag. We vertragen vanzelf en zijn steeds meer aanwezig. Het echt aanwezig zijn in de natuur, doet zichtbaar iets bij ons allemaal. Voor de één zal het de rust zijn die haar raakt, voor de ander de levenskracht en voor weer iemand anders de schoonheid.

Bij mij is het vandaag de verbondenheid die me raakt. Alles in de natuur is zo nauw met elkaar verbonden en zoekt altijd weer naar een evenwicht voor het geheel. Ik besef me dat ook ik onderdeel uit maak van dit grote geheel. Net zoals die boom er zo vanzelfsprekend 'boom' staat te zijn en daarmee volledig zijn bijdrage geeft aan het grotere geheel, zo mag ik vanzelfsprekend mijzelf zijn. We zijn allemaal anders, wat het geheel als een geheel maakt. Als we ons aan gaan passen en ons anders gaan voordoen, dan klopt het geheel niet meer. Dan mist er iets. Ieder heeft zijn eigenheid en samen vormen we een prachtige eenheid.

Zo verdiept het gevoel van verbondenheid zich voor mij steeds meer tijdens de stilte-wandeling. De verbinding die ik voel met de anderen, de verbinding met de natuur en de verbinding met mijzelf. En met elke stap die ik zet vallen ook deze verschillende verbindingen steeds meer samen. Ik zie ze nu nog als verschillende lijntjes, maar diep van binnen sluimert een gevoel dat het geen afzonderlijke lijntjes zijn, maar dat ze een eenheid zijn. Of waarschijnlijk moet ik zeggen dat we één zijn. Maar om dat echt te snappen, heb ik nog wel een paar extra stilte-wandelingen nodig.

------------------------------------------------------------------
Wil je reageren? Mail naar: karin@studio-inbalans.nl
Meer info over studio In Balans: www.studio-inbalans.nl