Vorig jaar in India heb ik enorm veel lol gehad met onze Indiase vrienden over het fenomeen koe-knuffelen. De hilariteit nam nog toe nadat een Indiase guru mij aanraadde om vaker in de buurt van koeien te zijn en vrienden met ze te worden. (zie: Holy Cow van maart 2011). Hun vrouwelijke energie zou mij voeden. Nou heb ik niet veel op met dieren, laat staan met koeien. En schoonheid en sensualiteit, die voor mij belangrijke aspecten zijn van vrouwelijke energie, kan ik toch echt niet in een koe terugvinden. We hebben er nog vaak om gelachen en de koeien heb ik ver buiten mij gehouden.Tot afgelopen weekend. Tijdens het vrijgezellenfeestje van een vriendin stond er koe-knuffelen op het programma. "Waarom weet men niet precies", zei de boer, "maar veel mensen worden er rustiger en gelukkiger door". Toch die vrouwelijke energie? Ik besloot mijn angst en weerstand (vies!) te overwinnen en het zelf te ervaren. Op mijn buik, vol overgave en uiteindelijk ontspannen, lag ik op de rug van een liggende koe. Toegeven... het was leuk. Lekker warm en inderdaad rustgevend. Toen ik aan het einde van de dag onder de douche stond en nog steeds overal naar koe rook, was ik echter toch blij dat ik die rust gewoon op mijn yogamat kan vinden.
Maar hoe zat het dan met die vrouwelijke energie die mij zou voeden? Bij dierenliefde haak ik af, maar zodra het om symboliek gaat, dan heb je me. De koe blijkt in India symbool te staan voor onbaatzuchtige dienstbaarheid. Door haar hebben we melk, boter, ghee, kaas en yoghurt. Je eigen vruchten onbaatzuchtig aan anderen schenken, zodat zij zich ermee kunnen voeden. En daarbij onverstoorbaar in je eigen kracht blijven. Door die vrouwelijke energie wil ik mij wel laten inspireren.
Volgende maand gaan we voor 3 maanden naar India. Genoeg koeien op straat te vinden. Wie weet, word ik toch nog vrienden met ze.
