(Ik schrijf deze blog vanuit Ghana en heb alleen mijn telefoon beschikbaar. Werkt heel lastig om juiste opmaak en lettertype te kiezen. Dus het is een beetje rommelig, maar ach dat is wel weer heel symbolisch voor het leven hier).
Toch wel enigszins gespannen fietsen we uit Accra weg. De vele goedbedoelde adviezen die we kregen gonzen in mijn hoofd.
De Ghanezen vinden fietsen veel te gevaarlijk en waarschuwen ons voor de veiligheid onderweg.
Op de hoofdwegen is volgens hen de kans heel groot dat we van de weg gereden worden en op de kleine wegen ishet aannemelijk dat we wel een keer overvallen worden.
De Nederlanders hebben vooral adviezen mbt giftige dieren, de warmte, het eten, mee te nemen ehbo-spullen en de gaten in de wegen.
De stromende regen bij de start helpt ook niet mee om juichend op de fiets te stappen. Maar gaan doen we!
...
Inmiddels hebben we onze derde homestay achter de rug. We hebben geslapen bij lokale boeren en cacaohandelaren. Heel lokaal, heel basic en super gastvrij. Mensen die een slaapkamer voor ons vrijgemaakt hebben in een huisje zonder stromend water en met 1 klein peertje als verlichting. Douche is een emmer koud water, in een hokje buiten. WC niet veel meer dan een gat in de grond. De familie helpt om een maaltijd voor ons te verzorgen en de buren komen even kijken wie die witte mensen zijn.
Eergister waren we bij mama Peace te gast. Veel Engels sprak ze niet en wij nog veel minder Ghanees, maar dat deerde niet.
Toen ze me bedremmeld naar het wc hokje buiten zag kijken toen ze s avonds de deur hermetisch afsloot, kwam ze met een emmertje naar mijn slaapkamer om in te kunnen plassen. Precies wat ik nodig had om de nacht rustig door te komen.
En toen ze ‘s ochtends Michel zijn kleding in zijn fietstas zag proppen, nam ze het maar even van hem over. Zijn kleding heeft nog nooit zo netjes in zijn tas gezeten.
Toen we aankwamen vond ze het ongelooflijk en ook stoer dat we Ghana op de fiets verkennen. Toen we weggingen vertaalde haar zoon dat ze zich nu zorgen maakte om ons. We moesten wel even bellen of we goed aangekomen waren bij het volgende adres. We voelden nu als kinderen van haar.
Mama Peace bracht peace in mijn hart. Deze verbindingen, zo dicht bij de mensen hier mogen zijn, dat is waarom we deze tocht begonnen. Zo bijzonder en zo hartverwarmend.
Met een licht hart en een volle maag fietsen we weer verder. De wegen worden hier rustiger, de mensen langs de kant steeds vriendelijker en enthousiaster.
Tuurlijk ben je een stuk kwetsbaarder op de fiets. En tuurlijk ben je kwetsbaarder als je je onderdompelt in het lokale leven. Maar kwetsbaarder betekent niet alleen gevaar en risico’s; het betekent juist ook zoveel makkelijk in verbinding zijn met je omgeving. En wat een rijkdom is dat!
