"Ik doe zo mijn best om het te accepteren, maar het lukt me niet."
Een zin die ik meer dan eens te horen heb gekregen in mijn coachingspraktijk.
Accepteren. Een magisch woord. Net zoals 'loslaten'. Maar hoe accepteer je dat je ziek bent en het maar niet over lijkt te gaan, dat je partner vreemd gegaan is of dat een dierbare in moeilijkheden is? Op het moment dat ik vind dat ik zo'n situatie zou moeten accepteren, krijg ik in plaats van verlichting er juist een zwaarder gevoel voor terug.
Voor mij ligt de sleutel dan ook niet in het accepteren van de situatie op zich, maar in het accepteren van mijn gevoel in deze situatie. Dus door mijn angst te erkennen als genezing lang op zich laat wachten, mijn boosheid te voelen als mijn vertrouwen beschaamd is of mijn verdriet toe te laten als een dierbare het moeilijk heeft. En vooral ook door ruimte te geven aan de pijn die daaronder ligt. Pas als ik mijn eigen pijn erkend heb en liefdevol aandacht kan geven, ontstaat er nieuwe ruimte.
Dus worstel je ergens mee? Wil je niets liever dan het loslaten, maar lijkt de situatie jou steeds maar niet los te laten? Wees je dan eens bewust van de emoties die deze situatie in je los maakt en welke pijn hier voor jou onder ligt. Wees liefdevol voor je eigen geraaktheid. Voor mij is dit zoveel effectiever gebleken dan de situatie met mijn verstand proberen te accepteren. Ik ben benieuwd wat het voor jou doet.
-----------------
Karin coacht mensen om (weer) contact te maken met hun gevoel en om te gaan met hun emoties. Meer info vind je op: www.studio-inbalans.nl.
"Ik zeg het maar eerlijk: ik weet niet of dit iets voor me is", was haar openingszin in de eerste coachingssessie. Haar partner was ernstig ziek, ze had twee kleine kinderen en de continue zorg had zijn tol geëist. Ze was er één van aanpakken en niet zeuren, maar nu was haar energie op. "Ik wil wel leren ontspannen, maar aandacht geven aan mijn gevoel? Daar ben ik, denk ik, te nuchter voor."
Ik leerde haar hoe ze zich kon ontspannen door in haar buik te ademen. Dat had meteen effect. Maar 's nachts kwam de angst er toch doorheen. Daar was niet tegenop te ademen. De meest verschrikkelijke scenario's passeerden dan de revue en haar gedachten leken niet te stoppen.
Dat is het lastige van gedachten: ze nemen je moeiteloos mee. Naar het verleden of de toekomst en ze bekommeren zich er weinig om of ze waarheidsgetrouw zijn. Geef mij dan maar mijn gevoel. Emoties en gevoelens zijn voelbaar in mijn lijf. Mijn lichaam is alleen aanwezig in het hier-en-nu en voor mij daarmee veel concreter en hanteerbaarder dan mijn gedachten.
Emoties resoneren altijd in het lichaam. Sommige emoties voel je in je buik, andere in je borst en weer andere misschien wel in je linkerschouder. Sommige emoties geven ruimte, andere een spanning. En die spanning kan vervolgens kloppend aanvoelen, trekkend, bonkend, stekend of nog weer anders. Door emoties op deze manier waar te nemen, zonder oordeel of verdere gedachten, is 'voelen' nooit meer iets wat je hoeft te overspoelen, bedreigend is of vaag is.
Mijn cliënte wilde van haar angst af en zat er niet bepaald op te wachten om de angst juist bewust te gaan voelen. Ze was dan ook aangenaam verrast toen ze merkte dat ze er rustiger van werd. Maar het meest verbaasd was ze nog wel dat toen ze rustiger werd, er een andere emotie naar boven kwam. Verdriet! Hoe logisch ook: zij had het niet zien aankomen. Pas toen ze het verdriet de ruimte gaf, ontstond er werkelijk nieuwe ruimte in haar.
In de afgelopen maanden is ze veranderd: ze heeft een veel zachtere uitstraling gekregen. Nuchter noemt ze zichzelf nog steeds. Alleen is nuchter voor haar nooit meer een reden om haar emoties niet te hoeven voelen.
-------------
In juni komt mijn boek "Laat je raken' uit (bij uitgeverij Altamira). Hierin neem ik je graag verder mee hoe je met je gevoel kunt leren omgaan.
