Indiase Christmas carols

De Indiase familie waar we logeerden, gaf aan dat er die avond, ergens na 10-en, een koortje bij hen thuis zou komen dat Christmas carols kwam zingen. We hadden er twee intensieve dagen opzitten. Vol van alle indrukken en nog niet gewend aan het continue lawaai, waren de afgelopen twee nachten gebroken geweest. Ik verlangde er erg naar om al voor 10-en in mijn bed te liggen, maar Christmas carols in India was te mooi om voorbij te laten gaan.

Ik verheugde me op de serene sfeer en hoopte dat de liedjes bekend zouden zijn, zodat we nog wat mee konden zingen. Om half 11 kwam er een groep van zo’n 15 mensen met muzikanten en zangers. En terwijl ik vol verwachting op de bank zat, begonnen ze te zingen. Totaal onbekende liedjes in een onbekende taal. Vol enthousiasme: ze straalden allemaal. Ze zongen zo hard, dat zelf als ik had willen slapen, dat 3 huizen verderop nog niet gelukt zou zijn.  En…. ze zongen ontzettend vals. 

Daar zat ik dan met mijn idee van serene zuivere Christmas carols. Inmiddels was me duidelijk dat Stille nacht er niet in zat vanavond. Van binnen moest ik heel hard lachen. Ik vond het zo grappig dat zij zonder schaamte en vol overgave zo hard en vals konden zingen en dat iedereen dit geweldig vond. En ik moest tegelijkertijd zo lachen om mijzelf omdat ik er mee geconfronteerd werd hoeveel plaatjes we in ons hoofd hebben van hoe dingen er uit zullen of moeten zien.

Juist in een land als India, waar alles anders is dan je in eerste instantie denkt, worden al die plaatjes door elkaar geschud. Je wordt keer op keer geconfronteerd met je eigen verwachtingen, vooringenomenheden en vanzelfsprekendheden. Dat is een van de redenen waarom ik hier zo graag kom. Het maakt me weer wakker. Het helpt me om mij te openen en te ervaren wat er echt is. De wereld is zoveel complexer dan de hokjes waarin we het willen stoppen. Zoveel gevarieerder en genuanceerder. En hiermee ook zoveel rijker en subliemer. Maar het vraagt een open mind en een open hart om dat werkelijk te kunnen ervaren. Gelukkig zijn er Indiase Christmas carols die je hierbij kunnen helpen.

Verbinding

Na de yogales aan vrouwen in een sloppenwijk kregen we nog een rondleiding door diezelfde wijk.

Een sloppenwijk met huisjes van steen, maar die stenen waren dan ook de enige luxe. Hokjes dicht op elkaar ter grote van een 2-persoonsmatras. Met een pitje en wat pannen in diezelfde kamer en wat plankjes om spullen op te ruimen. Een hele familie woont er in 1 zo’n kamer. Een van de bewoonsters vertelde dat zij en haar 3 dochters binnen op de grond konden slapen. Voor haar man was er geen plek meer. Hij sliep voor de deur op straat. In de wijk van 2000 mensen is er 1 wc. Water kan op dinsdag gehaald worden voor de hele week. 

Terwijl we in deze wijk liepen, kwamen we onze yogacursisten van die ochtend tegen. Wij wisten natuurlijk dat zij hier wonen, maar tegelijkertijd was het heel verwarrend. De mensen in de sloppenwijk waren mensen die ver van mij af stonden. De vrouwen uit de yogales waren echter vrouwen waarmee ik mij verbonden had. Het waren vrouwen die deze ochtend met ons zowel gehuild als gelachen hadden.Vrouwen die leergierig waren, het goed wilden doen, onzeker en krachtig tegelijkertijd waren. Vrouwen wier spanning ik met met eigen handen had gevoeld. Vrouwen die dankbaar waren voor de yoga-oefeningen die ik hen kon leren. Vrouwen die in essentie hetzelfde zijn als ik. 

En ik besefte mij dat ik de mensen in de sloppenwijken onbewust in het hokje gestopt had van „ zielig, minder ontwikkeld en hulpbehoevend”. Ik voelde medelijden en boosheid voor de omstandigheden waarin zij moeten leven en tegelijkertijd maakte ik mijzelf wijs „dat ze niet beter weten en het voor hen wellicht minder erg is”. Maar het zijn allemaal oordelen van iemand die ergens met een afstand naar kijkt. Oordelen van iemand die kijkt naar mensen die zij als anders beschouwt. Oordelen die het makkelijker maken om dat wat je ziet een plekje te kunnen geven. 

De vrouwen uit de yogales lieten mij duidelijk zien, dat zij niet anders zijn dan ik. Verdriet, boosheid, angst en blijdschap voelt voor ieder mens hetzelfde en we streven allemaal naar geluk. Alleen de omstandigheden waarin we geboren worden, opgroeien en leven zijn verschillend. In essentie zijn we allemaal gelijk.

De vrouwen hebben me heel duidelijk laten ervaren dat de sleutel om de afstand tot de ander te verkleinen ligt in verbinding maken. Als je je opent voor de ander blijkt de scheiding tussen ‚wij’ en ‚zij’ opeens niet meer zo duidelijk.  De scheiding tussen hun problemen en mijn problemen vervaagt evenals als de scheiding tussen hun geluk en mijn geluk. Verbinding helpt om tot de essentie te komen De essentie zodat ik kan zijn, zodat jij kan zijn en wij er voor elkaar kunnen zijn.

yoga in de slums

Mijn vriendin en kwamen om yogales te geven aan kinderen in een sloppenwijk, maar toen we aankwamen, bleken er die ochtend geen kinderen te zijn. Wel een paar vrouwen uit de wijk. De vrouwen hadden vrijgekomen van hun werk om naar de film te kunnen. Vandaag draaide er een film in de buurt met een acteur waar iedereen groot fan van was. Het waren vrouwen uit de armste laag van de bevolking. Vrouwen die knokken om hun kinderen en hun familie te onderhouden. Vrouwen die wel in waren voor een yogales en snel een buurvrouw gingen halen voor deze bijzondere kans.

Elkaars taal spraken we niet, maar met voordoen en nadoen kom je een heel eind. Heel serieus deden ze precies na wat ik deed. Als ik met handgebaren iets duidelijk wilde maken, dan deden ze ook alle handgebaren na. Ik besloot wat speelse yoga-oefeningen te doen, waarbij ze met z’n tweeën een houding moesten aannemen. In eerste instantie gaven ze allemaal aan dat ze dat echt niet konden, maar na enig aandringen deden ze mee en al snel werd er hard gelachen. De spanning was gebroken en vanaf dat moment voelde je de rust indalen. 

Toen ik de vrouwen aanraakte, kon ik goed de enorme spanning voelen in hun schouders. Ze moeten zowel fysiek als emotioneel zware lasten dragen. Losmaak oefeningen voor de schouders, adem-oefeningen en een korte massage bij elkaar deden de vrouwen zichtbaar goed. En tijdens de eindontspanning ontstond er een diepe rust.

De vrouwen waren na afloop heel dankbaar. Ze gaven aan dat hun schouders zoveel lichter voelden. Wij voelden ons net zo dankbaar voor deze bijzondere yogales en de verbinding die er in dit uur was ontstaan. We omhelsden spontaan deze vrouwen. Terwijl ze weggingen bleven ze even staan smoezen. De medewerkster van het centrum werd erbij gehaald om te vertalen: of we vanmiddag met ze mee naar de film wilden. We hebben nog even geaarzeld, maar 's middags na schooltijd zouden er wel kinderen komen die we yogales konden geven. We kozen er voor om dit te doen. Maar het idee om door deze vrouwen uitgenodigd te zijn voor een 3 uur durende, voor ons onverstaanbare Bollywoodfilm aan de rand van een sloppenwijk in India blijft nog steeds hartverwarmend.